Menno (28) lag vast in de sneeuw, onbeweeglijk, maar had toch het vertrouwen: alles zal goed komen.
Een verkeerde inschatting op de ski-piste, een harde val, een gebroken rug.
Terwijl hij in januari van dit jaar in de sneeuw lag, belde Menno Streefland uit Utrecht (28) zijn skivrienden en meldde: 'Mijn onderlichaam doet het niet meer'. Niemand kon hem vertellen of hij ooit weer zou kunnen lopen. Ondanks dat bleef hij bewonderenswaardig positief en vol vertrouwen in zijn revalidatie: "Ik ga voor niets minder dan een volledig herstel van 100 procent."
Zittend in zijn rolstoel opent Menno de voordeur van zijn sfeervolle benedenwoning in het centrum van Utrecht, waar hij samenwoont met zijn vriendin Sophie. "Geen trappen hier, dat is nu erg handig."
Eenmaal binnen beweegt hij naar de open keuken. "Wil je koffie?" Na een bevestigend 'ja', staat hij voorzichtig op met ondersteuning van een zwarte brace om zijn rechterbeen.
Stap voor stap gaat hij langzaam naar het aanrecht, zijn handen zoekend naar steun. Hij zet koffie en gaat weer zitten in zijn rolstoel bij de eettafel. Langs de hoek met de hometrainer en de rollator waarop een rode, langharige kat rust. "Alsjeblieft, ga zitten!"
Niemand durfde hem kort na zijn ongeval te vertellen dat hij dit weer zou kunnen, opstaan en een paar kleine stapjes zetten.
Sterker nog, nadat hij begin dit jaar zwaargewond in het ziekenhuis van Innsbruck was beland, zeiden artsen tegen zijn skivrienden: "Menno heeft een dwarslaesie en zal nooit meer kunnen lopen."
Geen alarmerende signalen Gebroken rug, afgeknepen zenuwen, verlamd onderlichaam. Dat was de diagnose.
Toen Menno nog roerloos in de sneeuw lag, besloot hij echter dat alles goed zou komen. "Bij een dwarslaesie voel je niets, zelfs geen pijn. Ik dacht eerst dat er niets aan de hand was."
Zijn plan was om op te staan, de sneeuw van zijn broek te vegen en terug te keren naar zijn vrienden op de piste. "Natuurlijk was ik even in paniek toen ik merkte dat ik van mijn navel tot aan mijn tenen niets meer kon bewegen. Toch dacht ik vrijwel meteen: de medische wereld kan bijna alles. Dit wordt opgelost."
Met een helikopter - "mijn eerste keer in een helikopter, maar ik zag alleen het plafond" - werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd hij twee keer geopereerd.
"De eerste operatie onthulde gelukkig dat het geen volledige dwarslaesie was, maar een onvolledige. Dat betekende: er is herstel mogelijk. Maar hoeveel herstel en wat ik in de toekomst wel en niet meer zou kunnen, kon niemand me vertellen. Dat is nog steeds niet duidelijk."
Na twee weken werd Menno met een Nederlandse ambulance opgehaald in Oostenrijk en naar het Radboud UMC in Nijmegen gebracht. Twee weken later werd hij overgeplaatst naar een revalidatiecentrum in Utrecht.
Voor veertien weken verbleef hij daar intern. Halverwege maart wijdde hij voor het eerst op Instagram een post aan alles wat hem de maanden ervoor was overkomen.
Weer beweging Menno in een ziekenhuisbed. Menno in het revalidatiecentrum. Menno die met veel moeite zijn tenen een klein beetje op en neer kan laten wiebelen.
Een jonge man die alles opnieuw moest leren, maar dat deed met een glimlach. En aan het einde van dat eerste filmpje stond er een mijlpaal: Menno die staat. Met ondersteuning, weliswaar. Maar toch. "Als je gebruik maakt van zorg – wat veel geld kost – dan moet je er volledig voor gaan. Vanaf het begin was ik vastberaden om te revalideren."
Natuurlijk niet alleen vanwege een gevoel van verplichting. Vooral omdat het contrast met zijn leven voor het ski-ongeval enorm was.
Nieuwe focus "Ik werkte 36 uur per week, speelde hockey en coachte een damesteam. Ik ging graag uit met vrienden en vaak op vakantie. Een week na het ongeluk zou ik met Sophie naar Marokko gaan, een week later stond er alweer een skireis gepland."
Na zijn ongeval stond er slechts één ding in zijn agenda, met hoofdletters geschreven: REVALIDATIE! Hij besloot anderen mee te nemen in zijn traject door regelmatig filmpjes te plaatsen op Instagram en TikTok. Menno bezig met gewichten, met een rollator, in het zwembad, oefenend met een geavanceerde looprobot.
Positiviteit en veerkracht straalden uit al zijn berichten. In juli schreef hij: "Er komen steeds meer mogelijkheden om thuis te trainen. Kruipen, lopen met spalk en rollator, fietsen op de hometrainer of driewieler. Prachtige prestaties die een maand eerder nog niet mogelijk waren."
De muziek die Menno kiest voor zijn filmpjes is ook veelzeggend. Liedjes met teksten als 'what doesn't kill me makes me stronger' en 'tomorrow will be fantastic'. Ook 'the walk of life' en 'don't stop me now' kwamen al voorbij. "Hier in de buurt zijn allerlei restaurants waar je kunt eten. Daar kan ik nu zelf naartoe lopen, met mijn rollator. Ik werk 8 uur per week. En ik ben weer begonnen met het coachen van mijn hockeyteam."
Autorijden doet hij ook weer. In een speciale bus, waarbij je gas geeft met de hand. Traplopen. Koken. Fietsen op een speciale driewieler.
Allemaal te volgen op social media. Waarom? "Ik volg zelf een Oostenrijkse jongen die eerder een dwarslaesie opliep, hij doet aan paragliden geloof ik. Zijn vooruitgang motiveerde mij enorm. Dat wil ik op mijn beurt ook voor anderen betekenen."
Dat lukt. "Een jongen die na mij een ongeval kreeg en bij dezelfde fysiotherapeut revalideert, zei tegen haar: ik bekijk de filmpjes van Menno Streefland als onderdeel van mijn herstel. Toen ik dat hoorde, moest ik huilen, zo mooi."
Ook mensen zonder soortgelijke ervaringen halen kracht uit zijn bijna vrolijke filmpjes. Ze inspireren, motiveren. Tegelijkertijd helpen ze relativeren, brengen ze nederigheid.
Altijd vooruit Menno haalt zijn telefoon tevoorschijn en leest een berichtje voor van een volger: "Je energie is zeer inspirerend. Ik klaag over mijn inlegzooltjes die pijn doen in mijn schoenen. Dan realiseer ik me dat jij graag zou willen lopen op die zooltjes."
De boodschap eindigt met: "Prachtig om te zien hoe je zelfstandig loopt. Kleine stappen bij elkaar maken uiteindelijk een grote stap."
Hij glimlacht terwijl hij dat laatste voorleest. Het is waar.
Menno heeft de afgelopen 10 maanden beetje bij beetje zijn wereld herwonnen. Hij heeft zijn leven grotendeels terug. "Omdat niets meer vanzelf ging en alles tijd kostte, was spontaniteit uit mijn leven verdwenen. Die komt nu langzaam terug."
Betekende dat nooit dat hij zijn optimisme verloor? Lachte hij werkelijk altijd zo breed als in zijn Instagram-filmpjes? "Natuurlijk niet. Soms baal ik, mis ik dingen. Terugblikken op de goede oude tijd, lekker uitgaan met vrienden en de dag erna met een kater een boswandeling maken met Sophie."
Hij voegt eraan toe: "Dingen waar ik toen niet eens zo bewust van genoot, mis ik nu enorm."
Hockeyen, dat zou hij ook graag weer oppakken. En skiën. Hij zegt lachend: "Ik voel geen wrok jegens de bergen. Als ik kon, zou ik het zo weer doen. Maar eerst leren lopen."
Zonder rollator, spalk of krukken het liefst. Menno is er zeker van dat het gaat lukken. Een voorbeeld: "In het revalidatiecentrum deelde ik 12 weken lang een kamer met een lieve dame van 80 jaar oud."
Nieuwe oma Hij noemt haar zijn nieuwe oma. Zij had haar nek gebroken toen ze uit bed viel. "Haar mentaliteit was: dit is de situatie en we moeten er het beste van maken. Niet klagen."
Menno zag haar - veel ouder en zwakker dan hij - vooruitgang boeken. "Als je mentaal sterk bent, kun je veel bereiken." En dus blijft hij - nog steeds elke dag - vol passie werken aan zijn herstel. Afgewisseld met welverdiende rust. Deze winter wil hij met zijn aangepaste bus naar Oostenrijk reizen, waar zijn vrienden gaan skiën. "Om de gezelligheid mee te maken."
Sinds Menno's ongeval hebben al zijn vrienden besloten om tijdens het skiën een rugbeschermer te dragen, bedoeld om de impact van een val of botsing te verminderen. "Ik hoop stiekem dat iedereen die iets van mijn verhaal en worsteling meekrijgt, er een gaat dragen."
Volledig herstel Of hij zelf ooit weer kan skiën? Dat weet niemand. Wat zeker is, is dat hij nu al veel meer kan dan een half jaar geleden, drie maanden geleden, zelfs dan vorige maand.
Hoe zijn herstel uiteindelijk zal verlopen, durven artsen nog steeds niet te voorspellen. Maar hijzelf wel: "Ik ga voor een volledig herstel van 100 procent."
Voor meer informatie klik hier
Zittend in zijn rolstoel opent Menno de voordeur van zijn sfeervolle benedenwoning in het centrum van Utrecht, waar hij samenwoont met zijn vriendin Sophie. "Geen trappen hier, dat is nu erg handig."
Eenmaal binnen beweegt hij naar de open keuken. "Wil je koffie?" Na een bevestigend 'ja', staat hij voorzichtig op met ondersteuning van een zwarte brace om zijn rechterbeen.
Stap voor stap gaat hij langzaam naar het aanrecht, zijn handen zoekend naar steun. Hij zet koffie en gaat weer zitten in zijn rolstoel bij de eettafel. Langs de hoek met de hometrainer en de rollator waarop een rode, langharige kat rust. "Alsjeblieft, ga zitten!"
Niemand durfde hem kort na zijn ongeval te vertellen dat hij dit weer zou kunnen, opstaan en een paar kleine stapjes zetten.
Sterker nog, nadat hij begin dit jaar zwaargewond in het ziekenhuis van Innsbruck was beland, zeiden artsen tegen zijn skivrienden: "Menno heeft een dwarslaesie en zal nooit meer kunnen lopen."
Geen alarmerende signalen Gebroken rug, afgeknepen zenuwen, verlamd onderlichaam. Dat was de diagnose.
Toen Menno nog roerloos in de sneeuw lag, besloot hij echter dat alles goed zou komen. "Bij een dwarslaesie voel je niets, zelfs geen pijn. Ik dacht eerst dat er niets aan de hand was."
Zijn plan was om op te staan, de sneeuw van zijn broek te vegen en terug te keren naar zijn vrienden op de piste. "Natuurlijk was ik even in paniek toen ik merkte dat ik van mijn navel tot aan mijn tenen niets meer kon bewegen. Toch dacht ik vrijwel meteen: de medische wereld kan bijna alles. Dit wordt opgelost."
Met een helikopter - "mijn eerste keer in een helikopter, maar ik zag alleen het plafond" - werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd hij twee keer geopereerd.
"De eerste operatie onthulde gelukkig dat het geen volledige dwarslaesie was, maar een onvolledige. Dat betekende: er is herstel mogelijk. Maar hoeveel herstel en wat ik in de toekomst wel en niet meer zou kunnen, kon niemand me vertellen. Dat is nog steeds niet duidelijk."
Na twee weken werd Menno met een Nederlandse ambulance opgehaald in Oostenrijk en naar het Radboud UMC in Nijmegen gebracht. Twee weken later werd hij overgeplaatst naar een revalidatiecentrum in Utrecht.
Voor veertien weken verbleef hij daar intern. Halverwege maart wijdde hij voor het eerst op Instagram een post aan alles wat hem de maanden ervoor was overkomen.
Weer beweging Menno in een ziekenhuisbed. Menno in het revalidatiecentrum. Menno die met veel moeite zijn tenen een klein beetje op en neer kan laten wiebelen.
Een jonge man die alles opnieuw moest leren, maar dat deed met een glimlach. En aan het einde van dat eerste filmpje stond er een mijlpaal: Menno die staat. Met ondersteuning, weliswaar. Maar toch. "Als je gebruik maakt van zorg – wat veel geld kost – dan moet je er volledig voor gaan. Vanaf het begin was ik vastberaden om te revalideren."
Natuurlijk niet alleen vanwege een gevoel van verplichting. Vooral omdat het contrast met zijn leven voor het ski-ongeval enorm was.
Nieuwe focus "Ik werkte 36 uur per week, speelde hockey en coachte een damesteam. Ik ging graag uit met vrienden en vaak op vakantie. Een week na het ongeluk zou ik met Sophie naar Marokko gaan, een week later stond er alweer een skireis gepland."
Na zijn ongeval stond er slechts één ding in zijn agenda, met hoofdletters geschreven: REVALIDATIE! Hij besloot anderen mee te nemen in zijn traject door regelmatig filmpjes te plaatsen op Instagram en TikTok. Menno bezig met gewichten, met een rollator, in het zwembad, oefenend met een geavanceerde looprobot.
Positiviteit en veerkracht straalden uit al zijn berichten. In juli schreef hij: "Er komen steeds meer mogelijkheden om thuis te trainen. Kruipen, lopen met spalk en rollator, fietsen op de hometrainer of driewieler. Prachtige prestaties die een maand eerder nog niet mogelijk waren."
De muziek die Menno kiest voor zijn filmpjes is ook veelzeggend. Liedjes met teksten als 'what doesn't kill me makes me stronger' en 'tomorrow will be fantastic'. Ook 'the walk of life' en 'don't stop me now' kwamen al voorbij. "Hier in de buurt zijn allerlei restaurants waar je kunt eten. Daar kan ik nu zelf naartoe lopen, met mijn rollator. Ik werk 8 uur per week. En ik ben weer begonnen met het coachen van mijn hockeyteam."
Autorijden doet hij ook weer. In een speciale bus, waarbij je gas geeft met de hand. Traplopen. Koken. Fietsen op een speciale driewieler.
Allemaal te volgen op social media. Waarom? "Ik volg zelf een Oostenrijkse jongen die eerder een dwarslaesie opliep, hij doet aan paragliden geloof ik. Zijn vooruitgang motiveerde mij enorm. Dat wil ik op mijn beurt ook voor anderen betekenen."
Dat lukt. "Een jongen die na mij een ongeval kreeg en bij dezelfde fysiotherapeut revalideert, zei tegen haar: ik bekijk de filmpjes van Menno Streefland als onderdeel van mijn herstel. Toen ik dat hoorde, moest ik huilen, zo mooi."
Ook mensen zonder soortgelijke ervaringen halen kracht uit zijn bijna vrolijke filmpjes. Ze inspireren, motiveren. Tegelijkertijd helpen ze relativeren, brengen ze nederigheid.
Altijd vooruit Menno haalt zijn telefoon tevoorschijn en leest een berichtje voor van een volger: "Je energie is zeer inspirerend. Ik klaag over mijn inlegzooltjes die pijn doen in mijn schoenen. Dan realiseer ik me dat jij graag zou willen lopen op die zooltjes."
De boodschap eindigt met: "Prachtig om te zien hoe je zelfstandig loopt. Kleine stappen bij elkaar maken uiteindelijk een grote stap."
Hij glimlacht terwijl hij dat laatste voorleest. Het is waar.
Menno heeft de afgelopen 10 maanden beetje bij beetje zijn wereld herwonnen. Hij heeft zijn leven grotendeels terug. "Omdat niets meer vanzelf ging en alles tijd kostte, was spontaniteit uit mijn leven verdwenen. Die komt nu langzaam terug."
Betekende dat nooit dat hij zijn optimisme verloor? Lachte hij werkelijk altijd zo breed als in zijn Instagram-filmpjes? "Natuurlijk niet. Soms baal ik, mis ik dingen. Terugblikken op de goede oude tijd, lekker uitgaan met vrienden en de dag erna met een kater een boswandeling maken met Sophie."
Hij voegt eraan toe: "Dingen waar ik toen niet eens zo bewust van genoot, mis ik nu enorm."
Hockeyen, dat zou hij ook graag weer oppakken. En skiën. Hij zegt lachend: "Ik voel geen wrok jegens de bergen. Als ik kon, zou ik het zo weer doen. Maar eerst leren lopen."
Zonder rollator, spalk of krukken het liefst. Menno is er zeker van dat het gaat lukken. Een voorbeeld: "In het revalidatiecentrum deelde ik 12 weken lang een kamer met een lieve dame van 80 jaar oud."
Nieuwe oma Hij noemt haar zijn nieuwe oma. Zij had haar nek gebroken toen ze uit bed viel. "Haar mentaliteit was: dit is de situatie en we moeten er het beste van maken. Niet klagen."
Menno zag haar - veel ouder en zwakker dan hij - vooruitgang boeken. "Als je mentaal sterk bent, kun je veel bereiken." En dus blijft hij - nog steeds elke dag - vol passie werken aan zijn herstel. Afgewisseld met welverdiende rust. Deze winter wil hij met zijn aangepaste bus naar Oostenrijk reizen, waar zijn vrienden gaan skiën. "Om de gezelligheid mee te maken."
Sinds Menno's ongeval hebben al zijn vrienden besloten om tijdens het skiën een rugbeschermer te dragen, bedoeld om de impact van een val of botsing te verminderen. "Ik hoop stiekem dat iedereen die iets van mijn verhaal en worsteling meekrijgt, er een gaat dragen."
Volledig herstel Of hij zelf ooit weer kan skiën? Dat weet niemand. Wat zeker is, is dat hij nu al veel meer kan dan een half jaar geleden, drie maanden geleden, zelfs dan vorige maand.
Hoe zijn herstel uiteindelijk zal verlopen, durven artsen nog steeds niet te voorspellen. Maar hijzelf wel: "Ik ga voor een volledig herstel van 100 procent."
Voor meer informatie klik hier