Helaas ontbreekt het nog steeds aan een duidelijk plan om deze problemen aan te pakken. Het huidige woonbeleid biedt weinig hoopvolle perspectieven voor mensen met een handicap. 

De wooncrisis heeft een grote impact op een breed scala aan mensen. Desondanks is het van cruciaal belang om aandacht te besteden aan de specifieke uitdagingen waarmee personen met een handicap worden geconfronteerd bij het vinden van geschikte huisvesting, zonder de behoeften van anderen te negeren. Onbetaalbaarheid, ontoegankelijkheid en dubbele discriminatie spelen hierbij een essentiële rol.

In Vlaanderen worden de domeinen Wonen en Welzijn afzonderlijk behandeld, waardoor het effect van de wooncrisis op mensen met een handicap vaak over het hoofd wordt gezien. Bovendien heerst er vaak een misvatting dat alle personen met een beperking in instellingen wonen, in plaats van in reguliere huizen of appartementen in straten en wijken.

Het aantal mensen met een handicap dat in een huurwoning woont, is toegenomen, wat de problemen van betaalbare huisvesting benadrukt. Zowel mensen met als zonder handicap ervaren steeds meer moeilijkheden om hun huur te betalen op de private huurmarkt. Ongeveer één op de drie huurders heeft na het betalen van de huur onvoldoende middelen over om fatsoenlijk te leven, en bij mensen met de laagste inkomens gaat dit zelfs op tot meer dan negen op de tien.

Het huidige systeem van huursubsidies slaagt er niet in dit probleem op te lossen, en er zijn ook te weinig sociale huurwoningen beschikbaar. Het aantal mensen op de wachtlijst voor een sociale woning is gestegen, en de wachttijden zijn ook langer geworden. Dit treft vooral personen met een handicap, omdat zij meer afhankelijk zijn van sociale huisvesting.

Personen met een handicap lopen een groter risico op armoede in vergelijking met mensen zonder handicap. Een aanzienlijk deel van de personen met een handicap leeft in huishoudens waar woonkosten een zware last vormen, en het armoederisico voor deze groep is twee keer zo hoog als voor mensen zonder handicap. Mensen met een handicap hebben ook vaker een laag inkomen, zijn minder vaak aan het werk en hebben vaak extra kosten als gevolg van hun handicap die niet volledig worden gedekt door de overheid.

Het is van belang om niet alleen naar het inkomen te kijken bij het beleid voor armoedebestrijding bij personen met een handicap, maar ook te streven naar betaalbare en duurzame huisvesting voor iedereen.

Daarnaast is er een wijdverspreide discriminatie op de private huurmarkt. Mensen met een handicap worden vaak gediscrimineerd, evenals mensen met een bepaald type inkomen, zelfs als ze genoeg verdienen om de huur te kunnen betalen. Het is belangrijk om instrumenten zoals praktijktesten te gebruiken om discriminatie te voorkomen en te bestrijden. Het Platform Praktijktesten Nu pleit al geruime tijd voor praktijktesten als middel om discriminatie te kunnen aanpakken, omdat wetgeving zonder handhaving niet effectief is.

Voor meer informatie klik hier.